سرویس تجسمی هنرآنلاین: عاقبت پرویز کلانتری به خط قرمز حیاتش رسید و پس از هفده‌‌ - هجده ماه‌بند بازی بین مرگ و زندگی آن سوی دیوار حیات را برگزید و دل‌هایی که برای او می‌تپیدند و هر روز می‌مردند و زنده می‌شدند در نقطه صفر گذاشت و به راه محتوم سرنوشت رفت.

پرویز که نقاش و شاعر طبیعت بود همه عمر با کارش درس داد و تعلیم کرد و آموخت - نه تنها در دانشگاه‌ها و دانشکده‌ها و نه حتی در کارگاه خودش - که می‌توانست معتبر‌تر از دانشگاه‌ها باشد بل که در ارواح و اندیشه‌ها.

آنچه او می‌آموخت نه تنها هنر بود که با دست و دلبازی و سخاوتمندی بذل می‌کرد بل که بسیار برتر از آن "هنر زندگی کردن" بود که در آن ابزار و مصالح هنری‌اش نیک نفسی، ژرف نگری و جوانفکری بود.

زندگی کردن با او همیشه درس بود و امروز معتقدم که حتی مرگ او نیز درسی کلان بود.

ما نسلی که بلافاصله پشت سر او هستیم و راه او را می‌رویم و دیر یا زود به او می‌پیوندیم، از او آموختیم که مردن هم می‌تواند گونه‌های متعدد داشته باشد و باید درسش را بگیری؛ درسی که تو را در آن هیچ گزیری و هیچ انتخابی نیست؛ اما باید خود را برای آن آماده کنی.

چه کسی گفته است آدم آب دلش را می‌خورد؟

چه کسی گفته است آدم‌های خوب راحت می‌میرند؟

اگر چنین بود آیا پرویز کلانتری سزاوار چنین مرگ دردناکی بود؟

و اگر یک نفر سزاوار خوب مردن بود آیا چه کسی مقدم بر پرویز کلانتری بود؟

کسی که در همه عمرش خوب بود و بد نکرد.

به همه عشق و صفا داد و از کسی چیزی نخواست.

نورالدین زرین کلک

کالیفرنیا 

این یادداشت امروز سه شنبه هشتم تیر در روزنامه ایران به چاپ رسیده است.

منبع خبر : هنرآنلاین